Cursive - Mama, I'm Swollen

Saddle Creek

Toen het zevende album van Cursive in de te-bespreken-lijst verscheen, waren wij maar wat graag bereid om ‘Mama, I’m Swollen’ voor onze rekening te nemen. We komen er zelfs ronduit voor uit dat we een boontje hebben voor frontman Tim Kasher. Zowel Cursive als zijn andere band, The Good Life, staan immers garant voor spannende, zelfs opwindende platen.

Happy Hollow’, Cursives vorige album, is zonder enige twijfel een kanjer van een plaat. Kasher verkent er de grenzen van de rockmuziek, speelt er met blazers en spuit er de nodige maatschappijkritiek. ‘Mama, I’m Swollen’ ligt in het verlengde van die plaat.

Althans, als je opener In The Now te horen krijgt. De tekst lijkt niet veel uitleg nodig te hebben: “Don’t want to live in the now / Don’t want to know what I know”. Het gaat nog steeds niet goed met deze wereld, en dat wordt ook met de muziek duidelijk gemaakt. Het refrein wordt eindeloos herhaald en de muziek is hard en puntig. De gitaren blijven het hele nummer lang door je hersenen klieven.

In Mama I’m Satan wordt dat nog eens overgedaan, maar daar lijkt de kat zijn klauwen te hebben ingetrokken. Jawel, de tekst zit vol venijn. Bij “My fathers and brothers / Raped your sisters and mothers / We are the sons of butchers” hoeft duidelijk geen tekeningetje. Maar de muziek vult hier de tekst niet aan, waardoor het effect verloren gaat.

Met From The Hips beperkt Kasher zich meer tot zijn persoonlijke wereld. Het nummer wordt langzaam naar een hoogtepunt opgebouwd, rond steeds verder uitdeinende drums die worden aangevuld met verwaaide gitaren. In het refrein barst de song dan echt los, om vervolgens op dezelfde manier naar een schitterende epiloog te evolueren. Cursive zoals wij het graag hebben.

Hoewel er af en toe nog wat blazers verstopt zitten in de nummers, zijn ze nergens zo prominent aanwezig als in pakweg The Big Bang uit ‘Happy Hollow’. Maar dat is niet echt het probleem met ‘Mama, I’m Swollen’. 

Wat dan wel? Buiten het openingstrio en in mindere mate de bijna negen minuten durende afsluiter What Have I Done zijn het zeker niet Kashers beste songs. Daarvoor zijn ze te vlak en zijn er niet genoeg vreemde uitsteeksels.

‘Mama, I’m Swollen’ een slechte plaat noemen zou overdreven zijn, maar dit is zeker niet Cursives beste album. We noteerden te veel mindere nummers. Voorlopig toch nog maar even ‘Happy Hollow’ opnieuw opleggen, dan?